Wo-miti JKB

De laatste drie weken van stage waren druk boi! Ik had natuurlijk al mijn werk voor school opgespaard voor het laatste moment dus ik had me opgesloten in huis, om 18 uur per dag te studeren. Mijn danspartner noemt me nu nerd, omdat ik weinig tijd voor hem had. Nou beter de eerste vier maanden genieten van de zon en tripjes en in de koudste maand (maar 30 graden) studeren. Natuurlijk had ik tussen door nog tijd om even met de capoeira groep naar white beach te gaan, 3 keer in de week te dansen en voor een bbq. Het was bijzonder dat ik als gestrest persoon, heel ontspannen bleef, maar wel er een week langer nodig had voor mijn verslagen dan gepland. White beach was echt tof! Capoeira spelen op het strand, een beetje muziek maken en hangen in mijn hangmat. Ik geniet zo. Ik loop de hele dag met een lach op mijn gezicht. Ik voel me echt thuis bij de groep van capoeira en ik ga ze missen. Net nu ik ze beter leer kennen moet ik weg.

Op stage was het ook een maand van afscheid nemen. Ik wilde mijn jongens zo goed mogelijk achter laten. Voor ieder heb ik een overdracht geschreven en heb ik zoveel mogelijk tijd vrijgemaakt. Alle ouders en jongeren hebben een beoordelingslijst ingevuld over mij. Ze mochten mij een cijfer geven. Ik heb alleen maar negens en tienen gekregen!!! Ik ben zo blij dat ze me zo positief hebben ervaren. Ik ben ook gek op de jongens en het werken als maatschappelijk werker bij JKB vind ik geweldig. Zo leuk als een de jongens naar je toe komen van “als u weg gaat dan wil ik geen andere begeleidster meer, niemand is zoals ü” en dat ze constant vragen wanneer je weer terug komt. Of opeens een ketting uit hun zak halen en aan je geven. Veel ouders vroegen mij ook of ik nog een keer wilde bellen vanuit Nederland om te kijken hoe het met hen gaat.
Als kado’tje kregen al mijn jongens een zak vol kralen en elke jongeren in de gevangenis (102 jongeren) hebben Marieke en ik gesponsord met een zak snoep. Het leek net alsof we een snoepwinkel begonnen, zoveel snoep! Heel leuk om toch iets te geven. Ik vind het wel moeilijk om de jongens achter te laten, want achter laten zo voelt het. Als ik stop bij een stage in Nederland, ga ik de kids ook missen, maar ik weet dat ik ze goed achter laat, maar in Suriname is dat niet zo, daar krijgen ze niet de begeleiding die ze nodig hebben. Ik heb voor dat ik weg ging nog elke jongen een bigi brasa gegeven en sommige moesten huilen. Één liep huilend weg en ik riep “KOM NO!GEEF ME EEN BRASA!” huilend had ik dat schatje van 18 jaar in mijn armen. Dan vind ik het echt moeilijk om weg te gaan, er is nog zoveel te doen. Oja trouwens ik werd ook behoorlijk beloond door mijn stage met een ……………………………..9!!!!!!!!!!!! Mijn stage is officieel afgerond en ik kan naar huis, maar waarom voelt het dan alsof ik nog niet klaar ben?

Helaas kan ik jullie geen foto’s laten zien van mijn jongens, maar ik heb wel als aandenken een cd gekregen, waarop de jongens zingen en rappen.