Van NL naar SR
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
28 Augustus 2009 | Nederland, Amsterdam
Van NL naar SR
Vrijdag 28 augustus.
De dag van mijn vertrek. ‘s Ochtends om half 6 sta ik naast mijn bed om de laatste dingen in te pakken en mij aan te kleden. Spannend ik ga nu echt weg. Mijn ouders en mijn broertje komen mij halen en voor mijn vertrek weeg ik nog één keer mijn koffer. “31 kilo!” de eerste keer dat ik gewogen had deed de weegschaal het niet goed en bleef ik precies binnen de 20 kilo, wel een hele zware 20 kilo blijkt achteraf. Uiteindelijk heb ik al mijn studieboeken ( waarom studeren als je ook elke dag kan salsadansen?) en andere zware spullen uit mijn koffer gehaald en kwam ik op de 26 kilo uit, hopelijk mag dat wel mee. Onderweg naar het vliegtuig zijn we even gestopt in Leiderdorp om mijn beste vriend Nick (hij is Surinamer maar dan alleen van de buitenkant) op te halen.
Uiteindelijk zitten we daar dan met z’n alle in de auto op weg naar het vliegtuig dat mij naar Suriname brengt.
Aangekomen bij het vliegveld, ga ik inchecken, ik weet mij geen houding te geven bij het afscheid, als mijn moeder met tranen in haar ogen mij een knuffel geeft. Het enige wat ik uit kan brengen is “niet huilen mam, ik ben zo weer terug”. Ik voel mij niet verdrietig, wel een beetje gespannen, maar geen angst of verdriet. Waarschijnlijk is het nog niet tot mij doorgedrongen dat ik mijn familie en vrienden 5 maanden moet missen.
Op mijn reis naar de Teresinastraat in Paramaribo- Suriname, waar ik ga wonen, kom ik een aantal mensen tegen. Voor dat ik het vliegtuig in ga maak ik laat ik nog een foto van mij maken door een Surinaamse vrouw rond de 45. We raken aan de praat en ze verteld mij dat ze na 3 jaar weer opbezoek gaat bij haar familie en dat haar dochter op dit moment stage loopt in Paramaribo. Helaas zit deze vrouw niet naast mij in het vliegtuig, maar kom ik te zitten naast een oude Surinaamse vrouw van rond de 70 en een meisje van mijn leeftijd. De vrouw van 70 heet Hetty, ze heeft haar hele leven veel gereisd en was spaanslerares, ze woont al lang in Nederland. Ze laat de foto’s van haar kleinkinderen zien en verteld mij wat de reden is van haar vlucht naar Suriname. Ze gaat namelijk vrijwilligerswerk doen in een kindertehuis, waarvoor ze elke jaar speelgoed meeneemt. Ik luister met genoegen naar deze bijzondere en gedreven vrouw en bied aan om ook te komen helpen in het kindertehuis. We wisselen gegevens uit en ik ben van plan om haar Maandag te gaan helpen.
Vrijdag 28 augustus.
De dag van mijn vertrek. ‘s Ochtends om half 6 sta ik naast mijn bed om de laatste dingen in te pakken en mij aan te kleden. Spannend ik ga nu echt weg. Mijn ouders en mijn broertje komen mij halen en voor mijn vertrek weeg ik nog één keer mijn koffer. “31 kilo!” de eerste keer dat ik gewogen had deed de weegschaal het niet goed en bleef ik precies binnen de 20 kilo, wel een hele zware 20 kilo blijkt achteraf. Uiteindelijk heb ik al mijn studieboeken ( waarom studeren als je ook elke dag kan salsadansen?) en andere zware spullen uit mijn koffer gehaald en kwam ik op de 26 kilo uit, hopelijk mag dat wel mee. Onderweg naar het vliegtuig zijn we even gestopt in Leiderdorp om mijn beste vriend Nick (hij is Surinamer maar dan alleen van de buitenkant) op te halen.
Uiteindelijk zitten we daar dan met z’n alle in de auto op weg naar het vliegtuig dat mij naar Suriname brengt.
Aangekomen bij het vliegveld, ga ik inchecken, ik weet mij geen houding te geven bij het afscheid, als mijn moeder met tranen in haar ogen mij een knuffel geeft. Het enige wat ik uit kan brengen is “niet huilen mam, ik ben zo weer terug”. Ik voel mij niet verdrietig, wel een beetje gespannen, maar geen angst of verdriet. Waarschijnlijk is het nog niet tot mij doorgedrongen dat ik mijn familie en vrienden 5 maanden moet missen.
Op mijn reis naar de Teresinastraat in Paramaribo- Suriname, waar ik ga wonen, kom ik een aantal mensen tegen. Voor dat ik het vliegtuig in ga maak ik laat ik nog een foto van mij maken door een Surinaamse vrouw rond de 45. We raken aan de praat en ze verteld mij dat ze na 3 jaar weer opbezoek gaat bij haar familie en dat haar dochter op dit moment stage loopt in Paramaribo. Helaas zit deze vrouw niet naast mij in het vliegtuig, maar kom ik te zitten naast een oude Surinaamse vrouw van rond de 70 en een meisje van mijn leeftijd. De vrouw van 70 heet Hetty, ze heeft haar hele leven veel gereisd en was spaanslerares, ze woont al lang in Nederland. Ze laat de foto’s van haar kleinkinderen zien en verteld mij wat de reden is van haar vlucht naar Suriname. Ze gaat namelijk vrijwilligerswerk doen in een kindertehuis, waarvoor ze elke jaar speelgoed meeneemt. Ik luister met genoegen naar deze bijzondere en gedreven vrouw en bied aan om ook te komen helpen in het kindertehuis. We wisselen gegevens uit en ik ben van plan om haar Maandag te gaan helpen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
