In ben binnen

Na bijna tien uur kom ik aan op zanderij en ik kijk mijn ogen uit. “wat is het groen, mooi en hot!”Ik stap uit het vliegveld en wordt meteen na gefloten door de Surinaamse mannen die op het vliegveld werken. De verhalen over de Surinaamse mannen kloppen blijkbaar en ik moet er wel om lachen. Ik moet uiteindelijk nog een uur wachten voordat ik uiteindelijk mijn koffers heb. Ik loop naar buiten en er staat een man met een bordje op mij te wachten met “Sanna van Dijk ”er op. Leuk, dat had ik nou altijd al willen ervaren. Mijn koffers worden gepakt en ik word meegenomen naar een busje, die tot het dak wordt volgepropt met mensen en bagage. De Surinaamse vrouw die voor vertrek een foto van mij heeft gemaakt komt ook in het busje zitten, plus twee andere vrouwen en drie andere Nederlandse studentes, waarvan twee ook bij politie en justitie gaan werken. Het is erg gezellig in de bus en ik merk aan die Surinaamse vrouwen dat ze geen blad voor hun mond hebben en dat het pittige tantes zijn. Ze waarschuwen mij ook om niet te lief te lachen, naar de Surinaamse mannen.
Na de busrit van plus minus 3 uur, waar ik mijn ogen uitkeek naar de vervallen houten huisjes naast grote vila’s. Geniet ik van de eerste kenmerken van de Surinaamse cultuur, een voorbeeld hiervan is dat we onderweg bv. moesten stoppen voor een graafmachine die gewoon door ging met graven tot dat de vrachtwagen vol zat. Uiteindelijk kom ik dan na -+ 12 uur reizen aan op plaats van bestemming de Teresinastraat.